เมื่อสมันน้อยเบอร์ 14 ไปเที่ยวเลาจน์ ฮาดี อ่านเจอเลยก๊อปมาโพส
สมัยน้อยคือ สมาชิกในเว็บพันทิพย์ มีลีลาการเขียนเรื่องราวที่ฮาสุดตีน
ผลงานที่เห็นกันล่าสุดก็เรื่อง กาแฟสตาร์บัคน่ะครับ
เมื่อ 10/2/07, +++เก้Jเอ๋J+++ <puminse@gmail.com> เขียนว่า:
มานเป็นใครหว่า?เมื่อ 10/2/07, MiraSport <mirasport@gmail.com > เขียนว่า:เมื่อวันอะไรไม่รู้ล่ะที่ผ่านมา กูมีโอกาสได้ไปเที่ยวกับเค้าซะที นาน ๆ กูจะได้ออกจากบ้านไปแรดในที่ ๆ ไม่เคยไปซักครั้ง
คราวนี้ รุ่นพี่ที่เคารพของกู โทรมาหาบอกว่าเซง ๆ ไอ้ตัวกูก็โคตรจะเซงอยู่แล้ว ชีวิตแม่งจังไรบรรลัยโลก
ใครไม่มาเป็นกูไม่รู้หรอก ว่า มันจังไรขนาดไหน จนบางที กูเองแม่งก็อยากจะกระโดดลงมาจากรั้วบ้านให้หัวกระแทกพื้น เสื่อม ๆ ไปซะ
หรือไม่ก็ปีนขึ้นไปบนเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน แล้วกระโดดลงมาให้ตาย ๆ ไปซะ!!
ที่ยังไม่กล้าทำอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะมีแม่อยู่นี่แหล่ะ ถ้าไม่มีคงทำไปแล้ว
เบื่อชีวิตเต็มทนเหมือนกัน คนเกลียดก็ไม่ยอมให้อภัย กูเองก็ไม่รู้จะทำยังไง
เอาไว้รอให้แม่กูตายก่อนก็แล้วกัน แล้วกูค่อยตายไถ่โทษ!!!
ตอนนี้ขอกูดูแลแม่กูก่อน ยังไม่อยากเป็นลูกอกตัญญู ชิงตายห่าก่อนแม่ตัวเอง แกแก่แล้ว ไม่มีคนดูแล
นั่นแหล่ะ จากความเซ็งดังกล่าว ทำให้กูมีโอกาสได้ไปเที่ยวในสถานที่ ๆ เค้าเรียกกันว่า "เล้าจ์"
"เล้าจ์" คืออะไร อย่ามาถามกู เพราะชีวิตนี้กูก็ไม่เคยไป แต่ถ้าถามถึงเล้าไก่ เล้าเป็นละก็ กูบรรยายให้ฟังได้เป็นฉาก ๆ
เล้าจ์ที่ว่านี่ เป็นร้าน ๆ นึงตั้งอยู่บนถนน ศรีนครินทร์ เกือบ ๆ ถึงสมุทรปราการโน่นแหล่ะ
คิดดูสิ บ้านกูแม่งอยู่รังสิต แต่ถ่อไปเที่ยวถึงศรีนครินทร์ ไม่เรียกดิ้นรนแล้วจะเรียกอะไร
ไปกันสามหน่อ และทั้งสามหน่อ แม่งก็เซ็งชีวิตเหมือนกันหมดทุกหน่อเลย
ไอ้คนนึงก็ โน๊ตบุคหาย อีกคนนึงก็ งานไม่เป็นไปตามเป้า ส่วนกู เบื่อชีวิต!!!
ก็เลยไปคลายเครียดกัน ตอนแรกกูก็กะว่า เดี๋ยวเค้าคงจะพาไปเที่ยวพวกผับ พวกเธค อะไรแถว ๆ เอกมัย สุขุมวิทโน่น
แต่ที่ไหนได้ พาไปเกือบ ๆ สมุทรปราการ เลี้ยวเข้าซอยไป เห็นชื่อร้านแม่งปักอยู่หน้าปากซอย
ใจกูอะนะ ก็ยังนึกว่า แม่งเป็นผับเล็ก ๆ แต่ที่ไหนได้ พอไปถึงร้านแม่งนะ
แม่งเอ้ย............ผู้หญิงขาว ๆ หมวย ๆ ใส่กระโปรงสั้น ๆ นมเท่ากะละมังซักผ้า นั่งกันอยู่เต็มหน้าร้าน!!!!
หันไปถามเพื่อนทันทีว่า "นี่แม่งร้านอะไร"
ไอ้ตัวเพื่อนกู แม่งก็โง่พอกันกับกูนี่แหล่ะ ครั้งแรกในชีวิตเหมือนกันเลย
มันก็ได้แต่ส่ายหัวดิ๊ก ๆ ๆ ไม่รู้พอกัน กูเงยหน้าขึ้นมองชื่อร้าน เห็นมันมีตัวหน้งสือติดอยู่
บอกว่ามันเป็น เล้าจ์!!!
ตอนกูเดินผ่านเข้าไปนะ แม่ง รู้สึกว่าตัวเองเหมือนพระราชายังไงยังงั้น
เพราะอีนังหนูเหล่านั้น นับได้ประมาณ 10 นม ก็เทียบได้กับนม 20 เต้านั่นแหล่ะ
แม่งรุมไหว้กูกันใหญ่เลย ชิบหาย..... กูกลายเป็นศาลพระภูมิไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!
ด้วยความที่กูไม่เคยเจอนมมากมายมหาศาลขนาดนี้ในระยะประชิดมาก่อน ทำให้กูเสียศูนย์ไปพอสมควร
เดินเมานมตามรุ่นพี่เข้าไปนั่งในร้าน สภาพร้านแม่งก็เหมือนผับทั่วไปนี่แหล่ะ เพียงแต่ว่า ที่นั่งมันจะเป็นลักษณะโซฟา
ดูแล้วหรูโคตร นั่งกันอย่างสบายตูดสุด ๆ ในใจกูก็คิด เออ นั่งสบายดีแหะ ไม่ต้องไปยืนเบียดกับใคร
เหมือนกับ ผับวัยรุ่นทั้งหลายที่แม้แต่ที่ยืนแม่งยังจะไม่มี
กูเคยผ่านร้านชื่อร้านนั่งเล่น ที่อยู่แถว ๆ เอกมัยมาครั้งนึง
เค้าบอกว่าร้านนี้นี่ ผู้หญิงสวยเทพ ซึ่งกูก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะยังไงกูก็ไม่มีปัญญามาเที่ยวอย่างนี้อยู่แล้ว
กูคงไม่ถ่อไปเที่ยวถึงนั่นบ่อย ๆ หรอกนะ แค่ฟิวเจอร์ข้างบ้านกู ชาตินึงจะได้ออกไปซักที
ก็นั่นแหล่ะ ร้านชื่อนั่งเล่น แต่กูไม่เห็นใครนั่งซักคน ยืนแปะอยู่ตรงกระจกกันเต็มไปหมด
ดูแล้วเหมือนปลาดูดกระจกยังไงชอบกล กูยังคิดอยู่เลยว่า แม่งไปยืนเบียด ๆ กันอย่างนั้น
แล้วมันจะเต้นกันยังไง กูว่าแม่งยืนเบียดสัดกันขนาดนั้น มีหวัง มีคนท้องกันมั่งแหล่ะ!!!
เอาเหอะ เลิกนอกเรื่องก่อน กลับมาที่เล้าจ์ของกูแป๊ป
พอกูไปนั่งปุ๊ป รุ่นพี่กูก็จัดการสั่งเหล้า สั่งอาหารให้เรียบร้อย โดยที่กูไม่ต้องทำอะไรเลย
เรื่องของเรื่อง กูก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วยแหล่ะ ทีนี้กูก็เริ่มคิดว่า ในร้านนี้ผู้หญิงแต่งตัวเหมือนกันหมด
เป็นพนักงาน ทำไมมันมีเยอะสัดขนาดนี้ มีเกือบ ๆ 30 คนได้มั้งนั่นน่ะ ที่นั่งอยู่ในร้าน
แล้วเค้าจ้างมาทำไมกันเยอะแยะ จ้างมานั่งสวย ๆ อย่างนี้น่ะเหรอ
คิดยังไม่ทันขาดคำ คำตอบก็มาทันที ด้วยอภินันทนาการจาก รุ่นพี่กูเอง
มีผู้หญิงคนนึง เดินมายกมือไหว้กู กูก็งง ว่ามายกมือไหว้กูทำไม รู้จักกันเหรอ กูไม่รู้จักมึงนะ
กูไม่ใช่คนแถวนี้ กูก็ยกมือไหว้ตอบมันไป ปรากฎว่า ไหว้ปุ๊ป อีหนูนี่นั่งปั๊ปแนะนำตัวเสร็จสรรพ
"หนูชื่อปอ พี่ชื่ออะไรคะ" พูดไป พร้อมเอามือมาจับแขนกู ซึ่งแน่นอน กูดึงมือออก เพราะตกใจ ไม่เคยเจอนมระยะประชิดขนาดนี้
"เอ่อ ชื่อตุ้มครับ" กูตอบกลับไป พลางกระเถิบตัวหนี เพราะอีหนูนี่มันขยับมาซะชิดเลย T_T
"พี่กลัวหนูเหรอคะ" อีหนูปอนี่ถามมา
"เอ่อ ป่าวน่ะครับ แค่ตกใจ" กูตอบกลับไป ก็แน่ล่ะ นมใหญ่โคตรขนาดนี้ ไม่ให้กูกระเถิบหนี แล้วจะให้กูเอื้อมไปจับหรือไงล่ะ แสรดดดด
ระหว่างที่กูนั่งงง ๆ ทำอะไรไม่ถูกอยู่นั่นเอง รุ่นพี่กูก็ชวนกูไปเข้าห้องน้ำ กูรีบลุกตามเลย ไม่กล้านั่งต่อ
เข้าไปในห้องน้ำ รุ่นพี่กูหัวเราะก๊ากกกก ให้กับอาการของกู กูถามทันที
"น้องเค้ามาได้ยังไงน่ะพี่"
"อ้อ พี่เรียกให้เองแหล่ะ"
น่านนนนนน รุ่นพี่ที่เคารพ เล่นกูซะแล้ว และนั่นทำให้กูได้รู้ว่าบรรดาสาวสวยทั้งหลายที่นั่งอยู่เต็มร้านนั้น เค้ามีหน้าที่อะไร
เค้ามีหน้าที่มานั่งข้าง ๆ คอยรินเหล้า ชงเหล้า ผลาญเหล้า ผลาญกับแกล้มบนโต๊ะ!!!
เพราะแม่งผลาญจริง ๆ สั่งเหี้ยอะไรมา แม่งมากันเหมือนห่าลง ทั้งมาม่าซัง ทั้งเด็กโต๊ะอื่น
เห็นอาหารมาลง แม่งเดินมารุมทึ้งเหมือนอีแร้ง กูแม่งแทบไม่ได้แดกซักคำ
มีปลาหมึกย่างมาวางปุ๊ป กูปวดเยี่ยว ลุกไปเยี่ยวแป๊ปเดียว กลับมา ปลาหมึกย่างกูหมดแล้ว T_T
แสรดดดดดดดดดดดด
รุ่นพี่กูยังบอกอีกว่า ทำใจให้สนุก น้องเค้ามานั่งเป็นเพื่อน จะกอด จะหอมอะไรก็ได้ จะจับอะไรก็ดูดี ๆ ก่อน
กูถามกลับว่า จับอะไร พี่ตอบกลับมาว่า มึงก็ไปคิดเอาเองว่ามึงจะจับอะไร จะจับตีนเค้ากูก็ไม่ว่าหรอกนะ แสรดดดดด
ชิบหายแล้ว นี่กูต้องจับเค้าด้วยเหรอเนี่ย!!!
ยิ่งคิดยิ่งเครียด กูควักบุหรี่ขึ้นมาสูบไม่ได้หยุด เพราะแม่งโคตรเครียด ให้กูเข้าไปนั่งทำข้อสอบยังง่ายกว่ามานั่งกับอีหนูนี่เลย
ยังครับ เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อเพื่อนอีกคนนึงที่ผมบอกว่ามันก็ชะตากรรมเดียวกับผมเพราะเคยมาที่อย่างนี้ครั้งแรกเหมือนกัน
ประมาณว่ามือใหม่ทั้งคู่ ไอ้เพื่อนคนนี้โดนหนัก เมื่อรุ่นพี่ที่เคารพ เรียกอีหนูอีกคนนึงมานั่งด้วย
อีหนูคนนี้ ชื่อ "น้องแพท"
น้องแพทนมใหญ่มากกกกกกกกกกกก (เน้นว่า มากกกกกกกกก)
ใหญ่กว่าอีหนูปอที่นั่งอยู่ข้างผมอีก จริง ๆ แล้วผมไม่อยากมองหรอกนะ แต่มันมานั่งตรงกันข้ามกับผมเลยพอดี
กระโปรงสั้นมากกกกกกกกกกกก นมใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกกก
และที่สำคัญ เอ็กซ์แตก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(กูขอตัวไปเช็ดเลือดกำเดาแป๊ปนะ ไม่ไหวจริง ๆ ว่ะ)
กูโชคดีหน่อย ที่อีหนูปอที่นั่งด้วย ออกจะสุภาพเรียบร้อย ไม่รุ่มร่ามเหมือนน้องแพทของเพื่อนผม
รายนั้นนี่ แดกเหล้า เหมือนแดกน้ำเปล่า ซดโฮก ๆ ๆ เหมือนไปตายอดตายอยากที่ไหนมา
เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีการโอบ กอด ลูบต้นขาเพื่อนกู จนมันแทบคลั่งตาย
จุดบุหรี่มวนต่อมวน หนักกว่ากูอีก เครียดพอ ๆ กัน T_T
ไอ้เพื่อนกูหลุดโลกไปแล้ว ที่บอกว่าหลุดโลกนี่ คือนั่งตัวเกร็งเหมือนรูปปั้นนะครับ ไม่ใช่ว่าสติแตกอย่างอื่น
หันมาทางกูกันบ้าง อีหนูนี่ดีหน่อย ที่ไม่ก๋ากั่นเหมือนอีกฝั่ง แต่เน้นไปทางพูดซะมากกว่า
แล้วก็พยายามจะจับมือกูไปโอบมันให้ได้ แต่เสียใจด้วย กูไม่กล้าว่ะ T_T
ดึงมือออกตลอด โคตรกลัวเลย
(นึกภาพผู้ชายหน้าเหี้ย ๆ นั่งตัวลีบ ๆ เอามือล้วงกระเป๋าตัวเอง โดยไม่ยอมแตะต้องตัวผู้หญิงสวย ๆ ข้าง ๆ ไว้ก็แล้วกัน แม่งทุเรศชิบหาย!!)
ที่ก็กำลังจะบอกว่า มันตอแร๋ใส่กูก็ด้วยเรื่องที่มันพูดกับกูนี่แหล่ะ
มันก็พล่ามของมันไปเรื่อย ประมาณว่า ตลกแดกไปเรื่อยนั่นแหล่ะ
เพราะพูดไปก็จิ้มกับแกล้มไป ชงเหล้าไป ทั้งที่กูยังไม่ได้แดกซักอึก!!
เหล้าหมดไปจะกลมแล้ว กูยังไม่ได้กินเลย พวกแม่งแดกกันหมด T_T
ก็นั่นแหล่ะ พูดเยอะมาก คือจริงๆ กูบอกมันไปก่อนว่า กูเป็นคนไม่ค่อยพูด
กลัวว่าเดี๋ยวจะเกร็งกันซะเปล่า ๆ กูเลยบอกก่อนว่า น้องจะพูดอะไรก็พูดไป
พี่จะฟัง แต่อย่าเครียดนะ เพราะพี่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว
จริง ๆ กูไม่น่าจะไปบอกแม่งเลย เพราะหลังจากนั้น แม่งตอแร๋ใส่กูตลอด
"พี่หล่อจังเลยค่ะ"
แสรดดดดดดดดดด ตอแร๋กันเห็น ๆ กูเนี่ยนะ หล่อ มึงเอาตาหรือเอาตีนดู
กูถามมาร้อยคน ไม่มีใครบอกว่ากูหล่อซักคน ขนาดไม่ถาม แม่งเห็นหน้ากูยังเบือนหน้าหนีกันหมด
แล้วมึงเป็นอะไรเนี่ย มาบอกว่ากูหล่อ อย่ามาตอแร๋กันอย่างนี้ ไม่เอา พูดมาตามตรง
กูยังไม่ทันได้พูดอะไรหรอก ประโยคต่อไปก็ตามมา
"พี่หุ่นดีจังเลย"
เยสเข้!!!! ผอมเป็นไม้เสียบผีอย่างนี้เนี่ยนะ เรียกหุ่นดี อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว อย่ามาตอแร๋ใส่กูอย่างนี้
แสรดดดดดดด พูดมาได้ว่ากูหุ่นดี
ตอนมันพูด มันพยายามจะเอามือมาลูบหน้าท้องกูด้วย แต่ขอโทษ กูหลบทัน T_T
นั่งอยู่ได้ประมาณชั่วโมงนึง กูเริ่มเห็นว่าจะไม่ได้การ เพราะพวกอีหนูทั้งสองนี่เริ่มเมาแล้ว
และตอนมันเมา มันก็พยายามจะให้กูกับเพื่อนกู ทำในสิ่งที่อยากจะทำ แต่ไม่กล้าจะทำ
กูหันไปบอกกับรุ่นพี่ ที่มีความสุขกับการได้กลั่นแกล้งน้อง ๆ ตาดำ ๆ อย่างพวกกูว่า
"พี่ ๆ ไปเหอะ ไม่ไหวแล้ว" กูพูดพร้อมทำหน้าตาน่าสงสาร
"ทำไมล่ะ" รุ่นพี่กูตอบกลับมายิ้ม ๆ
"มันจะจับมือผมไปจับนมมันอ่ะพี่" กูทำท่าเหมือนจะร้องไห้
"มึงก็จับไปสิวะ จะเกร็งไว้ทำไม" นี่เป็นคำแนะนำที่กูอยากทำมากกกกก
"ไม่เอาอ่ะพี่ ผมไม่กล้า" กูตอบกลับไปอีกครั้งพลางดึงมือตัวเองออกมา
"อะไรวะ ทีในบล็อคล่ะปากดี ทีเอาเข้าจริง ๆ ทำเป็นไม่กล้า"
"นะพี่นะ กลับเหอะ"
"เออ ๆ ๆ กลับก็กลับ เดี๋ยวไปต่อร้านอื่นก็ได้"
ในที่สุด ก็เรียกเช็คบิล กูแม่งโล่งออก แล้วไม่ได้โล่งอกคนเดียวโล่งกันสองคน
เพื่อนกูแม่งก็โล่งด้วย ไอ้นั่นเกือบเอาตัวไม่รอด เพราะอีน้องแพทแม่งแบบถึงลูกถึงคน
มันพยายามจะหอมเพื่อนกูให้ได้ แต่กูรอดตัวไปเพราะเอามือยันหน้ามันไว้บอกว่าไม่ต้อง T_T
ออกจากร้านมา ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อนเลย
มีสาว ๆ สวย ๆ มานั่งเอาใจอยู่ข้าง ๆ เนี่ยนะ ไม่เจอมานานมากแล้ว
พอมาเจออย่างนี้ กูแม่งเลยไม่ค่อยชิน ทำตัวไม่ถูก ตัวแข็งเป็นหิน
คงถามละสิว่าได้จับอะไรอย่างที่ว่าหรือเปล่า
จับครับ กูจับตลอดแหล่ะ แต่ที่กูจับน่ะ
ขาตัวเอง!!!!!
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ากลัวชิบหาย
ปล.นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยไปในสถานที่คล้ายคลึงกันนี้ แล้วออกอาการหน้ามืดตัวแข็งเป็นหิน
คราวก่อน โดนพาไปที่คาราโอเกะแห่งหนึ่ง แถว ๆ จรัลสนิทวงศ์ โดนเหมือน ๆ กัน แต่คราวนั้น โดนหนักกว่านี้อีก
เพียงแต่ว่า กูไม่สามารถเอาเรื่องคราวนั้นมาเล่าได้ เนื่องจาก ถ้าหากกูเผลอทะลึ่งเล่าไป
อาจจะมีคนตายจากเรื่องของกูได้ เนื่องจากว่า คราวนั้น ถือเป็นความลับระดับสุดยอด
เอาเป็นว่า เดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ ก็แล้วกัน
เมื่อประมาณ 1 เดือนที่ผ่านมา มีรุ่นพี่คนนึง ที่เค้าอยากเจอตัวเป็น ๆ ของกู หลังจากที่อ่านกระทู้กูมาหลายปีดีดัก
เค้าเลยนัดเจอกู โดยการชวนไปคาราโอเกะ ซึ่ง ภาพในหัวกูตอนนั้น คาราโอเกะ คือ ร้านที่เป็นเพิงหมาแหงน
มีตู้คาราโอเกะ หยอดเหรียญ แล้วแบ่งกันร้อง กูคิดอย่างนี้ไปตลอดทาง แต่ปรากฎว่า พอไปถึงร้าน
แม่งเอ้ย ไม่ใช่ซะแล้ว นี่มันคาราโอเกะอะไรวะเนี่ย!!!
แล้วก็โดนคล้าย ๆ กัน คือ รุ่นพี่กูคนนั้น เรียกมานั่งกับกู โดยกูส่ายมือดิ๊ก ๆ ว่า ไม่เอา กูนั่งคนเดียวได้
ไม่ต้องหาคนมานั่งเป็นเพื่อน กูอยู่คนเดียวมานานแล้ว ไม่ต้องหามาให้กูก็ได้
แต่ก็ไม่เป็นผล เรียกมาให้กูจนได้ อีหนูคนนั้นชื่อ "ปิ่น"
อีนังนี่ หนักกว่าคราวที่กูเล่าให้ฟังอีก เหล้าไม่ค่อยกิน เน้นตลกบริโภค จนกูคิดอยู่ในใจว่า
มึงน่าจะลาออกจากที่นี่แล้วไปเล่นตลกดีกว่า เพราะตลกแดกจริง ๆ หน้าตาก็ดี ไม่น่าเสียลุคขนาดนี้
กูจะไม่เล่าก็แล้วกันว่าตอนที่มันมานั่งนั่น กูอาการเป็นยังไง จริง ๆ แล้วมันก็คล้าย ๆ กับข้างบนนี่แหล่ะ
คือ กูก็ไปนั่งเป็นสากกะเบือ ไม่พูดเหี้ยอะไรเลยจำได้ว่า พูดอยู่ 3 คำเท่านั้นคือ
"นั่ง เฉย เฉย!!!"
แม่ง เสียเซลฟ์ไปเลย อีหนูปิ่น แต่ดีที่ว่า มันตลก เอาตลกบังหน้า เลยนั่งกับกูได้ตลอดจนเลิก
ทีนี้ ตอนเลิกสิ แม่งเล่นซะกูอายไปยันลูกเลย ถ้ากูมีลูกนะ ลูกกูต้องไม่รู้เรื่องนี้
แม่งวิ่งลงมาชั้นล่าง แล้วตะโกนบอกบรรดาเพื่อน ๆ มัน ที่นั่งรอแขกอยู่เป็นแผง
ตะโกนดังสนั่น ซึ่งตอนนั้น กูกำลังจะเดินออกไปอยู่แล้ว แต่แม่งตะโกนซะจนคนที่นั่งอยู่นั่น หันมามองดูกูกันหมด
แม่งตะโกนว่าไงรู้ไหม
แม่งบอก
"นี่ พวกแก ๆ พวกแกรู้ไหม พี่คนนั้นน่ะนะ เค้ามานั่งอยู่ 3 ชั่วโมง เค้าพูดแค่ 3 คำเอง นั่ง เฉย เฉย!!!"
แสรดดดดดดดดดดด ไม่พูดจะมีคนตายไหม อีปิ่น!!!!
กลัวเค้าไม่รู้หรือไงว่ากู บ่มิไก๊ ฮ๊า!!!!
กูแม่งรีบเดินออกจากร้านอย่างไว เดินฝ่าสายตาประมาณ 30 คู่ออกไปนอกร้าน
อายชิบหาย เพราะฉะนั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรก กูเคยมาแล้วครั้งนึง แม่งก็เหมือนกัน
แสรดดดดดดดดดดดดดด
ย้อนกลับไปอ่านด้านบน "ฉิบหาย ปล.ยาวเป็นหางว่าวเลย ไอ้บ้าเอ้ย"
สมันน้อย เบอร์ 14
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น